Epilog.

Louis skoczył do szuflady z pozostałymi listami i spod sterty innych papierów wyjął pierwszą kopertę. Tą, która zapowiadała o zmianie w jego życiu. Miała racje. Louis zakochał się w nastolatku przez listy. Zawsze miał słabość do tych biednych i nieśmiałych chłopców.

Przypomniał sobie adres zwrotny, który miał nie należeć do Lokatego. Jednak musiał jakoś do niego dotrzeć, więc pokazał kopertę Josh’owi i kazał mu zawieść się w to miejsce. Osoba, która tam mieszka na pewno musiała wiedzieć coś o Harry’m.

Jadąc na obrzeża miasta myślał tylko o nastolatku. Nie chciał jego śmierci. Tak bardzo pragnął go poznać i przytulić. Powiedzieć, że nie zostawi go i zadba o niego.

Wiedział, że to zauroczenie to nonsens, ale uczucie stawało się zbyt silne by je lekceważyć.

Nareszcie dotarli na miejsce. Szatyn wysiadł przed dużym domem i nie wahając się przeszedł przez furtkę, po czym zadzwonił do drzwi. Otworzyła niska staruszka. Uśmiechała się i trzepotała rzęsami, mierząc Louis’a wzrokiem.

- Czy zastałem Harry’ego? – zapytał od razu, nie owijając w bawełnę.

- Niech pomyśle… - zaczęła głośno się zastanawiać.

Louis robił się niecierpliwy. Miał jeszcze nie całą godzinę na uratowanie nastolatka.

- O tak! – wybuchła nagle. – Jest tu jeden Harry. Wynajmuje od niedawna pokój z łazienką.

- Może mnie tam pani zaprowadzić?

Staruszka znów się zamyśliła.

- No nie wiem… chyba nie powinnam.

- Błagam! To bardzo ważne! – nalegał.

- Proszę się uspokoić… - westchnęła.

- Ale…

- Nie poganiaj mnie młody człowieku! Jesteś z rodziny?

Lou zastanowił się chwilę.

- Tak. Jestem jego bratem. To naprawdę pilna sprawa!

- Nie jesteście podobni…

- Bo jesteśmy przyrodnimi braćmi! Mogę już wejść?

- Dobrze… powiedzmy, że Ci wierzę… Jest w pokoju numer 4.

- 4… – szepnął do siebie. – Dziękuje.

- Proszę bardzo!

Pobiegł schodami na górę i zaczął się przyglądać numerkom na drzwiach.

- 1… 2… 3… 4!

Zapukał, ale nikt nie odpowiadał. Za jakiś czas zapukał jeszcze raz.

- Harry! Otwórz! – zdecydował się krzyczeć.

Nadal nic.

Nacisnął na klamkę i bez problemu wszedł do środka. Na łóżku leżała kartka.

Drogi Nieznajomy!

Brawo! Udało Ci się znaleźć wskazówkę! To znaczy, że jednak Ci na mnie zależy. Hm… przynajmniej jeden plus w tym życiu.

Jestem na moście niedaleko stąd. Wsiądź do samochodu, autobusu lub pójdź na piechotę… cokolwiek.

Jeśli nie zdążysz, przekaż mojej siostrze, że ją kochałem.

Twój Problem, Twój Harry

PS Powiedz, że wszystko będzie dobrze.

- Będzie Harry. – szepnął do siebie szatyn i wybiegł z mieszkania, wkładając kartkę do kieszeni.

Zbiegł na dół i wpadł na tą samą staruszkę.

- Przepraszam, gdzie tu w pobliżu jest most?

- Most? A na co Ci ta informacja młody człowieku?

- Nie pani sprawa. Gdzie jest most?

- Grzeczniej! Grzeczniej!

Louis wywrócił oczami i tupał nogami. Nie mógł dłużej zwlekać!

- Błagam niech mi pani powie! – zaczął łkać i uklęknął, składając ręce.

- Oj, no wstawaj, wstawaj! Słuchaj, most jest jakieś dziesięć minut stąd. Jedź prosto wzdłuż tej ulicy. – oznajmiła.

- Dziękuje pani! – zawołał wybiegając. – Dobranoc!

- Dobranoc!

*

Tomlinson co chwila spoglądał na zegarek i nie mógł usiedzieć na miejscu. Jakie szczęście, że nie zwlekał dłużej i przyjechał po list! W przeciwnym razie, Harry mógłby już nie żyć.

W końcu nie wiedział, że Lou ma dzień wolny.

- To tu? – zapytał nagle Josh, pokazując mu most.

Louis gwałtownie podniósł wzrok i zatrzymał go na mizernej postaci stojącej poza barierką. Szybko wyskoczył z samochodu, zanim przyjaciel zdążył go zatrzymać.

Pobiegł bliżej i stanął w połowie drogi do nastolatka.

- Harry!!! – krzyknął, a ten odwrócił się do niego ze łzami w oczach.

Uśmiechnął się lekko i Lou odetchnął z ulgą myśląc, że już po wszystkim. Nagle zegarek zaczął pikać i wtedy Lokaty puścił jedną rękę i osunął nogę w stronę przepaści. Tommo zadrżał i wstrzymał oddech. Zaczął iść w kierunku Harry’ego czując jak łzy powoli zaczynają ograniczać widoczność.

Kiedy był już wystarczająco blisko słabej sylwetki chłopaka, położył swoją dłoń na jego i pocierał palce kciukiem.

Harry odwrócił się w jego stronę okazując nieprzyjemny widok.

Nastolatek był siny, wychudzony, a jego policzki lekko napuchnięte. Po za tym warga drżała tak bardzo, że zmuszała Louis’a do płaczu. Zielone oczy ozdobione były mieniącymi się w świetle latarni łzami. Harry drżał i wkładał wszystkie siły w przytrzymaniu się barierki.

- Nie rób tego Harry. – wyszeptał łamiącym się głosem szatyn.

- Dla mnie nie ma już nadziei. Ratuj Liama i Zayna.

- Nie Harry. – zaprzeczył Louis i wzdrygnął się na wypowiedzenie tego imienia. Robił to pierwszy raz.

- Pomogę wszystkim. Szczególnie Tobie, bo zasługujesz na to tak samo jak oni. A szczególnie  na miłość i opiekę.

- Miłość? – powtórzył niepewnie.

- Tak, Harry. Kocham Cię.

Nastolatek uśmiechnął się i kaszlnął, dławiąc się łzami. Powoli zaczął obracać się w stronę Louis’a by wejść za barierkę.

Szatyn odetchnął z ulgą, ale po chwili zamarł, bo noga Harry’ego osunęła się, a ręce były zbyt słabe, by utrzymać kruche ciało.

…

Louis zamknął oczy.

…

Przestał oddychać.

…

- Pomóż mi! – usłyszał głos Josh’a.

Uniósł powieki i położył rękę na piersi, by uspokoić bicie serca.

Josh złapał Harry’ego w ostatniej chwili. Louis bez wahania pomógł mu zabrać go z powrotem na most. Nastolatek był roztrzęsiony. Spojrzał na szatyna załzawionymi oczyma, a potem rzucił się, by go przytulić.

Louis otulił go swoimi silnymi ramionami i podniósł, niosąc do samochodu. Lokaty chował głowę w zagłębieniu przy szyi swojego wybawiciela i płakał. To za dużo emocji jak na parę minut.

Louis usiadł z nim na tylnich siedzeniach, nadal czule go obejmując. Czekała ich długa droga do domu.

- Harry? – wyszeptał Lou tak, by Josh nie mógł go usłyszeć.

Brunet miał na uszach słuchawki, ale Tommo na wszelki wypadek wolał mówić cicho.

- Hm?

- Te listy to był Twój najlepszy pomysł.

- Wiem… teraz to wiem.

- Pomogę Ci. Nie pozwolę na dalsze rozwijanie się Twojej choroby. – oznajmił stanowczo.

- A co z Liamem i Zaynem?

- Im również pomogę. Na początku porozmawiam z rodzicami Zayna i doniosę dyrekcji o nauczycielu matematyki. Potem zobaczymy jak wszystko się potoczy.

- Dziękuje… - wyszeptał Harry. – Dziękuje Louis.

- Nie ma za co Harry. Już nigdy Cię nie zostawię.

- Mówisz tak, bo powinieneś…

- Nie… mówię tak, bo Cię Kocham, dzieciaku.

- Dzieciaku?

- Kochanie. – poprawił się, a nastolatek zadrżał.

- Też Cię Kocham Lou. Jesteś moją ostatnią deską ratunku…

- Która nie pozwoli Ci upaść. – dokończył i pocałował go. – Za nic.